Za oknem słońce, wkrótce powrócą upały, skończy się EURO 2012. Patrząc na bryłę filharmonii rozmyślam o Petylickim, o artykułach w „Uważam Rze” jemu poświęconych, o motywach tego co się stało, co się stać miało.
Nie jestem specjalistą z zakresu psychologii, wiedzę o interesach generała powziąłem z prasy. Nie mam więc nic do powiedzenia w senise śledczym, nie wyrokuję, nie kreuję hipotez.
Wiem jednak, że człowiek z pozoru mocny może targnąć się na własne życie z miliona powodów, z których większość dla wielu może być kompletnie niezrozumiała. Nie rozumiem zdań typu: na pewno się nie zabił, nie on. Miał rodzinę, miał GROM, którego by nie zostawił. Takie założenia należy z pewnością odrzucić.
Rozmawiałem z człowiekiem, który coś w tym temacie ma do powiedzenia. Otóż, niedawno wybrał się w podróż, z której miał nie wrócić, ale wrócił. Powiedział mi, iż są momenty kiedy cały świat staje się jedną rzeczą, osobą, sprawą, a one stają się całym światem. Kiedy ten świat znika, wymyka się z rąk, wymyka się sens istnienia. Wówczas – niestety – nie ma aksjologii, rodziny, pracy, bryły filharmonii, słońca, upałów, nie ma nic.
Ja dziś wypiję za tych co wrócili, za to, że ktoś dał im szansę zrozumienia, że życie jest wartością najwyższą, że można skończyć pod mostem, ale święcąc każdy kolejny oddech, każdą sekundę.
Dziś wypiję również za tych, co nie wrócili.
Pozdrawiam
Rozum.
Komentarze